زبان و زبان‌شناسی

تحلیل ویژگی‌های زبانی افراد کلاهبردار مطالعۀ موردی استان سمنان

نوع مقاله : علمی-پژوهشی

نویسندگان

1 عضو هیئت علمی گروه زبان‌شناسی - دانشگاه سمنان

2 کارشناس ارشد زبان‌شناسی دانشگاه سمنان

چکیده

این پژوهش با روش توصیفی و تحلیلی به ویژگی‌های گفتاری متهمان کلاهبرداری از منظر زبان‌شناسی حقوقی می‌پردازد. کلاهبرداری جرمی است که زبان نقش محوری در شکل‌گیری آن ایفا می‌کند. نگارندگان با تحلیل زبان‌شناختی گفتارِ دو پروندۀ کلاهبرداری موجود در دادگستری استان سمنان، سعی دارند گفتار این متهمان را از مراحل نخست بازجویی تا بازپرسی و دادگاه، از منظر زبان‌شناسی حقوقی، توصیف و تبیین کنند. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که داشتن دانش پس‌زمینه‌ای و رعایت اصل ادب از ویژگی‌های اصلی و ثابت گفتار این گروه از مجرمان است. همچنین بررسی داده‌های پژوهش بیانگر آن است که این افراد از میان اصول عملکرد دوستانه، امید واهی دادن، رفتار متناسب با گفتار، اصل توجیه، تهدید غیر‌مستقیم، شیوه‌های مختلف اقناع‌، توجه به بافت مذهبی، اصول برجسته‌سازی و حاشیه رانی و شگردهایی از این دست، مناسب با بافت و موقعیت کلاهبرداری، استفاده می‌کنند.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Analysis of linguistic features of swindler Case study of Semnan Province

نویسندگان [English]

  • Hossein Razavian 1
  • Maryam Jalili 2

1

2

چکیده [English]

This study is conducted in a descriptive and analytical way to explain the features of swindlers' spoken language from the view point of forensic linguistics. Fraud is a language crime in which, language plays a main role in forming it. The authors are trying to analyze the speech of two people accused of fraud from the first stages of investigation, to interrogation and court hearing in Semnan province judicial system. The results indicate that background knowledge and language politeness are the main and fixed speech features for this group of offenders. Survey data also indicate that these people also use the principles of friendly performance, giving false hope, appropriate behavior with speech, justification principle, indirect threat, different ways of persuasion, considering religious context, foregrounding and backgrounding principles and other similar techniques appropriate to the context and situation.

کلیدواژه‌ها [English]

  • forensic linguistics
  • language crime
  • fraud
  • background knowledge
  • politeness
  • persuasion

فایل پی دی اف را دریافت نمایید

آقاگل‏زاده، فردوس (1384). «زبان‏شناسی قضایی (حقوقی): رویکردی نوین در زبان‏شناسی ‏کاربردی». مجموعه مقاله‌های نخستین همایش انجمن زبان‏شناسی ایران. تهران: انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی، 225-215.
بیابانی، غلامحسین و سیدکمال هادیان‌فر (1384). فرهنگ توصیفی علوم جنایی. تهران: نشر تأویل.
تقی‌پور، مرجان (1394). «روش‌های اقناع وکلا در دادگاه‌های کیفری از بعد زبان‌شناسی حقوقی». مجموعه مقالات دومین همایش ملی زبان‌شناسی حقوقی: تحلیل گفتمان حقوقی. تهران: نشر نویسۀ پارسی.
شامبیاتی، هوشنگ (1375). حقوق کیفری اختصاصی؛ جرائم علیه اموال و مالکیت. تهران: انتشارات ویستار.
عزیزی، سیروس (1389). نقش راهبردهای کاربردشناسی زبان در کشف جرم: رویکرد زبان‌شناسی حقوقی. پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد زبان‌شناسی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکز.
عزیزی، سیروس و نگار مؤمنی (1391). زبان‏شناسی حقوقی: درآمدی بر زبان، جرم و قانون. تهران: انتشارات جهاد دانشگاهی.
مؤمنی، نگار (1390). تحلیل زبان‌شناختی جرائم زبانی در جامعۀ فارسی‌زبان ایران، رویکرد زبان‌شناسی حقوقی (قانونی). رسالۀ دکتری زبان‌شناسی، دانشگاه تربیت مدرس.
Cutting, J. (2002). Pragmatics and Discourse. London and New York: Routledge.
Eggington, W, G. (2008). “Deception and Fraud”. In Dimensions of forensic linguistics, J. Gibbons & M. T. Turell (Eds.), Amsterdam and Philadelphia: John Benjamins, 249–264.
Fairclough, N. (1993). “Critical Discourse Analysis and the Marketization of public Discourse”. The universities discourse and society 4(2), 133-168.
Halmari, H. & T. Virtanen (2005). Persuasion across Genres: A linguistic approach. USA: Philadelphia, John Benjamins.
Momeni, N. (2012). “Fraud in Judicial System as a Language Crime: Forensic Linguistics Approach”. Theory and Practice in Language Studies. Vol. 2, No. 6: 1263-1269.
Porter, S. D. & J. C. Yuille (1996). “The Language of Deceit: An Investigation of the Verbal Clues to Deception in the Interrogation Context”. Law and Human Behavior, 30, 443-458.
Prince, E. F. (1990).”On the Use of Social Conversation as Evidence in a Court of law”. Language in the Judicial Press, J. N. Levi & A.G.Walker (eds.), New York: Plenum Press: 279-289.
Toolan, M. (2009). “Legal definitions”. Language and Communication. Vol. 29: 182-192.
Yule, G. (1996). Pragmatics. (2nd. Ed). Oxford: Oxford University Press.
زبان و زبان‌شناسی
دوره 13، شماره 26 - شماره پیاپی 26
مهر 1396
صفحه 133-163