آواشناسیِ پارامتری[1] رویکردی است به آواشناسی، که عمل گفتار را به‌مثابه نظامِ یک‌پارچۀ فیزیولوژیکی‌ای درنظرمی‌گیرد که در آن متغیرهای (پارامترهای) تولیدی در مجرای گفتار، از طریق تعامل با یک‌دیگر، برای تولیدِ پیوستاری از صدا درحالِ فعالیت‌اند (کریستال[2]، 2008: 350). این نگرش، با نگرش سنتی در این زمینه درتقابل است. با نگرشی که تولید گفتار را زنجیره‌ای از عناصر قلمداد می‌کند که هریک به‌طور مستقل، باتوجه به مجموعه‌ای از مشخصه‌های قابل‌تفکیک (جایگاه تولید، شیوة تولید و ...)، تعریف‌پذیر هستند (همان.). آواشناسیِ پارامتری نگرشی است که پایک[3] (1943)، فرث[4] (1948)، تِنچ[5] (1978) و زبانشناسانی دیگر، پیش‌تر به آن پرداخته‌اند و در یکی از آثار اخیر نیز مورد توجه قرار گرفته است، که در ادامه به معرفی آن می‌پردازیم.
)