کتاب نظریۀ وزنیِ تکیه؛ اصول و مطالعاتِ موردی اثر بروس هیز (1995)، ما را با روشی ساده، و درعین‌حال دقیق، برای بررسیِ رده‌شناختیِ تکیه، براساسِ ساختِ وزنیِ کلمات و ضربِ آن‌ها در زبان‌های گوناگون آشنا می‌سازد. بروس هیز تصریح می‌کند که تکیه عبارت‌است از ظهورِ زبان‌شناختیِ ساختارِ ضربی[1]، و در ادامه می‌گوید که تکیه دارای ویژگی‌های خاصی است که صرفاً با توجه به ساختار وزنیِ زبان قابلِ شناسایی است. برای درکِ بهترِ کارِ او لازم است نگاهی اجمالی به راهی بیاندازیم که کتابِ حاضر را می‌توان مهم‌ترین دستاوردِ آن دانست. در این مقاله نشان می‌دهیم که چگونه هیز نظریۀ رده‌شناختی و مهمِ خود، یعنی نظریۀ تکیۀ وزنی، را در سومین مرحله از مراحلِ رشدِ نظریۀ وزنی، عرضه کرد.
[1]. … stress is the linguistic manifestation of rhythmic structure… (1995: 1)
)