اطلس زمینشناسی. (1382). سازمان نقشهبرداری کشور.
اطلس کشاورزی، نگارش دوم. (1384). سازمان نقشهبرداری کشور.
اطلس گیتاشناسی استانهای ایران. (1383). انتشارات گیتاشناسی.
باشه آهنگر، حامد (۱۳۹۸). تحلیلیشدگی از فارسی باستان به میانه. پایاننامۀ منتشرنشده در مقطع دکتری، دانشگاه علامه طباطبایی.
دبیرمقدم، محمد (1392). ردهشناسی زبانهای ایرانی. (ج. ۱و ۲)، تهران: سمت.
مدرسی تهرانی، یحیی (۱۳۹۶). درآمدی بر جامعهشناسی زبان. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
هریسون، پل (1387). اندرون جهان سوم:کالبدشکافی فقر. ترجمۀ شهریار آژغ، تهران: اختران.
Fouache, E. (2008). “Jiroft: Human Geography and Environment”. Encyclopædia Iranica. Vol. XIV, 6, 648-653.
McWhorter, J. (2007). Language interrupted: Signs of non-native acquisition in standard language grammars. Oxford University Press.
Mufwene, S. S. (2001). The ecology of language evolution: Cambridge University Press.
Nichols, J. (1992). Linguistic daiversity in space and time. Chicago: University of Chicago Press.
Stilo, D. L. (2006). “Circumpositions as an areal response: The case of the Iranian Zone”. Turkic-Iranian contact areas: Historical and linguistic aspects. Johanson, Lars (ed.), Wiesbaden, 310-33. (Reprint of Stilo, 1987)
Stilo, D. L. (2004). “Iranian as Buffer Zone Between the Universal Typologies of Turkic and Semitic”. Linguistic Convergence and Areal Diffusion: Case studies from Iranian, Semitic and Turkic, É. Á. Csató, B. Isaksson, & C. Jahani (eds.), London, 35-63.
Versteegh, K. (2010). “Contact and the Development of Arabic”. The Handbook of Language Contact. Oxford: Wiley-Blackwell, 634-651.
Windfuhr, G. (Ed.) (2009). The Iranian Languages. New York: Routledge.
Windfuhr, G. (2011). “Central Dialects”. Encyclopædia Iranica. Vol.V, 3, 242-252.