افتخاری، معصومه (1378). قطع گفتار در گفتگوهای خانوادگی زوجهای فارسیزبان تهران. پایاننامۀ کارشناسی ارشد زبانشناسی همگانی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
امینی، آتوسا (1378). بررسی تشریفات ارتباط و نقش آن در آموزش مفاهیم گفتاری زبان فارسی. پایاننامۀ کارشناسی ارشد زبان فارسی، دانشگاه شهید بهشتی.
جانباز، زینالعابدین (1383). شناخت جایگاه طرفین سخن و واژههای مربوط به آن. پایاننامۀ کارشناسی ارشد آموزش زبان فارسی به غیرفارسیزبانان، دانشگاه علامه طباطبایی.
حیدرپور، پانتهآ (1389). بررسی و تحلیل ترمیمهای گفتاری در گفتمان زبان فارسی. پایاننامۀ کارشناسی ارشد زبانشناسی همگانی، دانشگاه تهران.
رضایی، مرضیه (1383). بررسی راهکارهای آغاز، تداوم و پایان گفتگو در فارسی گفتاری معیار. پایاننامۀ کارشناسی ارشد آموزش زبان فارسی، دانشگاه علامه طباطبایی.
نامور، زهرا (1388). بررسی کاربردی زبان گفتاری در برنامههای مجریمحور سیما. تهران: مرکز تحقیقات صداوسیما.
Crystal, D. (2003). A Dictionary of Linguistics and Phonetics. Fifth edition. Oxford: Blackwell.
Deckert, Sh. k. & C. H. Vickers (2011). An Introduction to sociolinguistics: society and Identity. London: Continuum International Publishing Group.
Richards, J. C., J. Platt, & H. Platt (1992). Longman Dictionary of Language Teaching and Applied Linguistics. London: Longman.
Tannen, D. (1995). “The power of Talk: who gets heard and why”. Harvard Business Review. 1-4.
Hirschman, L. (1994). “Female-male differences in conversational interaction”. Language in Society. 23 (3), 127-442.
Bilmes, j. (1988).”The Concept of Preference in Conversation analysis”. Language in Society 17. 161-181.
West, C. & D. H. Zimmerman (1977). ”Women’s Place in everyday talk: Reflections on Parent- child interaction”. Social Problem. 24. 221-229.
Schiffrin, D. (1994). Approaches to Discourse: language and Social Interacation. Oxford: Blackwell.