Specific Use of Language in Iraj Mirza’s Poetry

Document Type : .

Author

Abstract

Iraj Mirza’s poetry occupies a special place in Persian literature as compared to the works of other poets of his time, due to his almost unrivalled use of language and rhetorics. Deviating from syntactic, semantic and pragmatic norms, he creates a new atmosphere with the simple language he uses, which draws his poetry close to the language of nature. The present paper examines Iraj Mirza’s poetry in terms of language function and his expert play with language. He deviates from the accepted linguistic norms of syntax, semantics and pragmatics, with an artistic courage, creating a new atmosphere in literary language: It is worth mentioning that he does so with such a simple language that one can claim, without unnecessary exaggeration that his poems are closer to the language of the nature than those of his contemporary poets.
This article studies some of the language functions of Iraj's poems, revealing a small part of his skill in playing with the language.

به فایل پی دی اف مراجعه شود

آجودانی، ماشاءالله (1382). یا مرگ یا تجدد: دفتری در شعر و ادب مشروطه. تهران: اختران.
آرین پور، یحیی (1351). از صبا تا نیما. چ 2. 2 ج، ج 2. تهران: حبیبی ـ فرانکلین.
ایرج میرزا (1353). تحقیق در احوال و آثار و افکار و اشعار ایرج میرزا و خاندان و نیاکان او. به کوشش محمدجعفر محجوب، چ 3. تهران: اندیشه.
ایگلتون، تری (1380). پیش درآمدی بر نظریة ادبی. ترجمة عباس مخبر، چ 2. تهران: مرکز.
بهار، محمدتقی (1380). دیوان اشعار محمدتقی بهار. ملک‌الشعرا، ج 1. ویرایش دوم به کوشش چهرزاد بهار، تهران: توس.
حاکمی، اسماعیل (1382). ادبیات معاصر ایران. ج 6. تهران: اساطیر.
سمیعی، احمد (1378). نگارش و ویرایش. تهران: سمت.
شفیعی کدکنی، محمدرضا (1380). ادوار شعر فارسی. تهران: سخن.
عارف قزوینی (1358). کلیات دیوان عارف قزوینی. چ 8. به کوشش عبدالرحمن سیف آزاد، تهران: امیرکبیر.
عشقی، میرزاده (1357). کلیات مصور میرزادة عشقی. به کوشش علی‌اکبر مشیرسلیمی، چ 8 . تهران: امیرکبیر.
نسیم شمال (1343). دیوان نسیم شمال. تبریز: احیا.