فرهنگ توصیفیِ آسیب‌شناسیِ گفتار و زبان (انگلیسی- فارسی)، رضا نیلی‌پور و دستیاران، ویراستار علمی: حیات عامری. تهران: انتشارات فرهنگ معاصر، 1392، 250 صفحه
دست‌یابی به زبانی مشترک، در عرصة علم، از اهدافی است که متولیان امر آموزش و پژوهش درپی آنند (یوسفی، 1383). آنها بر آنند تا خوانندگان و کاربرانِ متون علمی، به‌دور از هرگونه ابهام، در درکِ مشترکی از مفاهیم سهیم، و با آگاهی بیشتری آنها را به‌کار گیرند. واژه‌نامه‌ها و فرهنگ‌ها از مهم‌ترین منابعی هستند که می‌توانند در امر تحقق این هدف، مؤثر واقع شوند (بیجن‌خان، 1391: 4- 1). فرهنگ‌ها با اهداف متفاوتی تولید می‌شوند (معین، 1353: 46) و یکی از انواع آنها، فرهنگ توصیفیِ تخصصی است که دربرگیرندة اصطلاحات فنی و تخصصی و متداول در یک یا چند حوزة مختلف اما مرتبط با هم است. هر فرهنگ، مخاطبانِ خاص خود را دارد و تدوین آن حاصل کار مشترک و نظام‌مند گروهی از متخصصان در حوزه‌های مربوطه است (ریچارد و دیگران، 1372: یادداشت مترجمان) مؤلفانِ فرهنگ توصیفی تلاش می‌کنند با به‌کارگیریِ کم‌ترین تعدادِ جمله یا عبارت، توصیفی بسنده و جامع برای هر اصطلاح به‌دست دهند.
بیجن‌خان، محمود و مهدی محسنی (1391). فرهنگ بسامدی زبان فارسی امروز. تهران: موسسۀ انتشارات دانشگاه تهران.
ریچارد، جک و جان پلت و هایدی وبر (1372). فرهنگ توضیحی زبان‌شناسی کاربردی لانگمن. ترجمۀ حسین وثوقی و اکبر میرحسنی. چ1. تهران: مرکز ترجمه و نشر کتاب.
معین، محمد (1353). فرهنگ فارسی. ج1. چ2. تهران: امیرکبیر.
نیلی‌پور، رضا و اکبر دارویی و مرتضی فرازی و ثروت هروآبادی و طاهره‌سیما شیرازی و لیلا حیاتی و فریبا یادگاری (1390). فرهنگ آسیب‌شناسی گفتار و زبان. چ3. تهران: انتشارات دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی.
یوسفی علی‌رضا (1383). واژه‌نامۀ توصیفی آموزش، طبقه‌بندیِ اهداف آموزشی. مجلۀ ایرانیِ آموزش در علوم پزشکی. 4 (2): 130- 129.
Morris, D. (2005). Dictionary of Communication Disorders. Fourth Edition. London:Whurr publisher.
Nicolosi, L. & E. Harryman & J Kresheck (2004). Terminology of Communication Disorders: Speech-Language-Hearing. Fifth Edition. Baltimore: Lippincott Williams & Wilkins.
ابتدای صفحه